Mijn verhaal
Ik wil graag mijn ervaringen delen over de verkeerde start en het tragische einde van mijn cattery, en duidelijk maken dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is.
Toen ik Siep (een gecastreerde kruising) een tijdje had, heb ik er al gauw een poesje bij gekocht. Ik wilde een cattery gaan starten en heb een catterynaam aangevraagd maar wist nog bijna niks vergeleken met nu. Het leek me zo leuk om een hele berg Maine Coons te hebben die ook nog kittens zouden krijgen.....Ik had zo hier en daar al weleens moederpoezen opgevangen voor het asiel en particulier. En zoals zoveel mensen denken dat het alleen maar leuk is om een cattery te hebben en heel soms misschien weleens moeilijk....... dat dacht ik toen ook. ''Zijn de ouders getest?'' Vroeg ik.''Ja'' was het antwoord, en mijn antwoord was: ''Ok''
Niks gezien, niet doorgevraagd. Wist ik veel, ik was verliefd op dat poesje er zat een stamboom bij dus ik nam haar mee. Vlak daarna hebben wij nog een heel mooi poesje gekocht, een schatje, maar ze liep wat vreemd en kon niet goed op dingen springen, met haar kon ik dus niet fokken, de fokker was het nooit opgevallen. Ik heb haar nog een tijdje gehouden maar uiteindelijk hele lieve baasjes voor haar gevonden. Bij haar sterilisatie bleek dat het een Tortie-Tom kater was!
Toen kregen we Giardia in huis, hoe we er aan gekomen zijn weten we niet, maar na een hoop gedoe zijn we er gelukkig weer vanaf gekomen.
Even later kwam er een nieuw poesje. De ouders waren keurig getest en het zag er allemaal prima uit. Siepie was al gecastreerd maar nam haar steeds te grazen dus ze werd erg bang voor hem, terwijl Siep eigenlijk echt de goedheid zelf is. Maar ook voor mijn dochtertje was ze doodsbang, zo erg dat ze op het laatst op de hoogste plank in de bijkeuken leefde.... Dat was sneu. Zij is naar een cattery verhuisd zonder kinderen, maar er waren daar wel wat andere katten aanwezig waar ze ook behoorlijk wat moeite mee heeft gehad. De vrouw had een enorme klik met haar en dat gaf me een goed gevoel dus heb ik haar met een gerust hart te laten verhuizen. Het heeft alsnog lang geduurd maar uiteindelijk is ze wel losgekomen. Haar heb ik geruild voor een volwassen poes en een katertje met het idee om met deze twee verder te kunnen met mijn beginnende cattery. Daarna ben ik verhuisd naar een ander, helaas kleiner huis.
De kater werd na korte tijd plots doodziek, hij was op sterven na dood. Op de röntgenfoto was te zien dat er iets in zijn darmen vast zat wat er niet hoorde. Hij had blijkbaar iets opgegeten wat al heel lang in zijn lijf zat volgens de internist, en vast is komen te zitten in zijn darmen. Als hij ouder was geweest had de dierenarts hem meteen in laten slapen, zo ernstig was hij er aan toe, maar gelukkig heeft hij zijn leven kunnen redden. Hij heeft een hele zware darmoperatie ondergaan en het was nog maar de vraag of zijn darmen weer op gang zouden komen. Ik had intussen wat gespaard voor als we een nestje zouden krijgen, maar dat geld was door deze operatie in 1 klap weg. Wonder boven wonder knapte hij sneller dan verwacht weer helemaal op. We hadden de katten toen al op Felv/fiv laten testen en dat was OK. Toen hebben we swabs naar het laboratorium opgestuurd voor een DNA test op HCM.
Poes werd krols, maar de kater toonde nooit enige interesse in de krolse dames en was ook nog erg jong, maar in de tijd dat wij de uitslagen afwachtten van de DNA testen heeft hij de poes toch op een onbewaakt moment gedekt. Zo zie je maar, een ongelukje zit in een klein hoekje. Dat was helemaal niet de bedoeling, want ik wilde eerst alle testen netjes gedaan hebben maar ergens was ik niet zo bang voor de uitslagen van de testen. De uitslagen kwamen binnen....
Zwangere poes was n/n, gelukkig.
Kater was n/hcm.
En mijn andere poes verdorie ook n/hcm.
Dat was dus flink schrikken, en balen. Wat nu??? 2 Van mijn katten waarmee ik grootse plannen had hadden een defect gen. Na veel nadenken en overleggen met de dierenarts en de rasvereniging hebben we de kater laten castreren, en de poes laten steriliseren. Zij bleek ook zwanger maar gelukkig in een heel pril stadium, niet dat dat het minder verdrietig maakte, maar ik vond het niet verantwoord om deze kittens geboren te laten worden met grote kans op hcm/hcm katjes.
Ze zijn allebei herplaatst en wat mis ik ze....ik heb heel wat afgejankt maar het gaat heel erg goed met ze bij hun nieuwe baasje en dat is dan wel weer een troostende gedachte. Achteraf gezien is het me allemaal veel te snel gegaan, en heb ik ze in veel te korte tijd laten helpen en herplaatst in een soort van paniektoestand. Maar ik wilde doorgaan met fokken en had gewoonweg niet meer de ruimte om alles te houden, dus moesten er keuzes gemaakt worden. Ik heb er nog steeds heel erg veel moeite mee. Maar zo nu en dan krijg ik nog een mail met ontzettend leuke foto's en daar ben ik erg blij mee.
Later hoorden wij dat er met de DNA testen van de vader van onze dekkater gesjoemeld is, niet zo netjes dus, maar ook dat gebeurt dus.
Toen kwam er een nieuw, mooi meiske; ouders, grootouders en overgrootouders keurig getest want dat was inmiddels wel mijn eis zoals je begrijpt. Ik was verliefd op haar, maar bij de fokker was ze een beetje schichtig. Maar ze kwam lekker bij me op schoot dus ik had er alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen met het meiske. Ze heeft ruim een week onder mijn nachtkastje gezeten, en kwam er alleen 's nachts stiekem onder vandaan. dan liet ze zich tegen me aan vallen om te knuffelen, maar zodra ik bewoog was ze weg. Na een poosje hebben we haar naar beneden gehaald en was ze al gauw maatjes met Siep. Maar ze bleef wat schrikkerig, ook voor ons dochtertje die haar keurig met rust heeft gelaten al die tijd, en dat valt niet mee voor een klein meisje die stapelgek op katten is!
Maar heel langzaam zagen we haar wel met hele kleine stapjes vooruit gaan.
We hebben de zwangere poes gauw nog laten echoën op HCM/PKD en gelukkig was dat allemaal in orde!! We hebben toen even in haar buikje gespiekt en ze droeg hoogstwaarschijnlijk maar 2 kittens. Ze werd dikker en dikker en wat was het allemaal spannend! Toen de bevalling; het was een helse bevalling. Ze was helemaal in paniek en rende van de ene kant van de slaapkamer naar de andere kant. Alles zat onder het bloed, ze had veel pijn en was bang. Ik vergeet nooit meer de angstige, vragende blik in haar ogen. Het eerste kitten, een prachtig poesje, kwam in stuit en ze kwam klem te zitten. Haar lijfje was er al voor de helft uit. Mams bleef maar rennen van de ene hoek naar de andere, op het bed springen en weer er vanaf, met het kitten die er half uit hing. Het was een gruwelijk gezicht. We hebben geprobeerd zachtjes mee te trekken op een wee, maar het was vreselijk moeilijk om haar in bedwang te houden, zelfs met zijn tweeen en eigenlijk konden we weinig voor haar doen. Toen ik de dierenarts aan de telefoon had, viel het kitten er eindelijk uit. Het was dood, maar ik was blij dat ze eruit was. Mams rende meteen weg en heeft het kitten volgens mij in alle paniek nooit gezien. Het was een prachtig poesje, en ik heb nog veel aan haar gedacht, hoe ze gegroeid zou zijn en eruit zal hebben gezien als ze nog geleefd had, we zullen het nooit weten. Ik zag dat ze hele leuke rode wangetjes had, en in gedachten heb ik haar Heidi genoemd.
*An angel in the book of life,
wrote down a kittens birth,
and mentioned when she closed the book....
Too beautiful for earth.*
Het tweede kitten, een mooi stevig katertje, werd meteen daarna met een flinke smak op de grond gelanceerd terwijl ze op het bed sprong. We dachten dat hij ook dood was, maar gelukkig, hij spartelde. Ze rende nog steeds in paniektoestand van hem weg, maar mijn vriend heeft haar met haar neus op het kitten geduwd en gelukkig begon ze hem te wassen.....wat waren we gelukkig met ons enige ventje! 's Nachts hebben we misschien een beetje overbezorgd de dierenarts nog laten komen omdat ze zo vreselijk bleef hijgen, maar gelukkig was er niks aan de hand.
Omdat er maar 1 kitten was, ben ik op zoek gegaan naar moederloze pleegkittens. Dezelfde dag nog kwam ik via via in contact met een Britse korthaar fokker van wie de moederpoes haar kittens niet wilde laten drinken. Ik heb ze meteen opgehaald, maar ze waren al te verzwakt om zelf te drinken. Ze dronken ook niet uit een flesje, met een spuitje lukte het niet, en ook sondevoeding mocht niet baten. Na een paar dagen 24/7 zorg zijn ze helaas beide kort na elkaar overleden.
Tranen met tuiten heb ik zitten huilen.
*Rust zacht kleine rode vechtertjes*
Daarna heb ik nog 4 kittens van een andere fokker opgevangen en moederpoes heeft ze liefdevol verzorgd en gezoogd. Helaas is 1 kitten geheel onverwacht overleden toen ze 2 weken oud was. Ik kon het haast niet geloven.
*Dag schattig klein meiske, rust zacht*
En ja hoor, weer hadden we Giardia! Waarschijnlijk meegelift met de pleegkittens. We hebben het meteen heel grondig aangepakt; medicatie, alles dagelijks ontsmetten, met de stoomreiniger in de weer, de katten wassen, en gelukkig waren we er relatief heel snel vanaf. 2 Van de kittens kregen er ook niesziekte bij, ze warden mager want eten deed pijn vanwege de blaren in hun bekkie, maar ook daar zijn ze bovenop gekomen.
Mams was altijd een hele rustige, lieve, makkelijke, gemoedelijke poes, totdat we haar naar beneden lieten (ze zat de eerste tijd met haar kitten in de slaapkamer) Het eerste wat ze deed was ons andere poesje keihard aanvliegen. Dus hop, weer naar boven. Na een tijdje hebben we het weer geprobeerd, en weer greep ze meteen ons andere poesje. Ook met Siep, de goedzak, heeft ze vreselijk gevochten, maar dat is weer goed gekomen. Maar het poesje was zo bang geworden en ''woonde'' inmiddels achter de bank. En zodra ze zich liet zien, rende mams weer op haar af en gaf haar er flink van langs. Toen ik erachter kwam dat ze onder bank ook haar behoeften deed, en ook niet at, heb ik een kattenbak naast de bank gezet, en voer en water achter de bank. Maar ze bleef al die tijd verstijfd achter die bank zitten; dat was geen gezonde situatie natuurlijk. We hebben haar toen in de slaapkamer gedaan zodat ze tot rust kon komen, en daar knuffelde ze ons helemaal plat. Mams stond steeds heel vervelend bij de deur te klieren, dus ook dat was geen ideale situatie. We hoopten dat het goed zou komen met moederpoes. Ik wilde haar gewoon nog niet opgeven want ik was heel gek op deze poes. Mijn dochter was ook stapelgek op haar en liep altijd met haar te sjouwen. In een later stadium hebben we nog een paar keer heel voorzichtig geprobeerd ze te herenigen, maar mamapoes dook er iedere keer zonder aarzelen meteen weer op af en gaf haar er flink van langs.
Een prachtig poesje die al wat bang was, nu nog banger gemaakt, zo niet getraumatiseerd door mamapoes. Ik vond naast een goede gezondheid, het karakter ontzettend belangrijk, en wat doe je als het karakter eigenlijk niet is zoals je zou willen zien van een Maine Coon??? Wat doe je met een poes die andere katten aanvliegt als ze kittens heeft? Zij was ook een mooie poes, maar ik kon haar slechts 13 weken opsluiten bij een eventueel volgend nest. Bij haar schijnt dit in de lijnen te zitten; haar moeder, zus en meer familie zijn ook zulke krengen of nog erger als ze een nest hebben en dat is iets wat ik hier gewoon niet kan hebben en ook niet meer aandurfde als ik door wilde gaan met fokken. In goed overleg met de dierenarts en de fokker, die haar niet terug wilde, heb ik haar laten steriliseren. De sterilisatie is gedaan met een heel klein sneetje, ze heeft er totaal geen last van gehad en de kittens konden gewoon nog bij haar drinken. Mamapoes zat apart en is herplaatst naar een lief gezin toen de kittens groot genoeg waren. Het bange meisje is sindsdien ontzettend opgeknapt en was in een paar dagen tijd weer een vrolijk, speels en knuffelig kitten. Mijn dochter huilt nog steeds weleens om de mamapoes, dat is echt schrijnend.
We hebben ons enige kittenkatertje ook DNA laten testen; hij heeft ook 1 volwaardig, en 1 defect allel op HCM1 en is dus n/hcm, net als zijn vader. Hij zou, als de DNA test goed was, naar een cattery gaan als dekkater, maar ook al wordt er wel vaker gefokt met n/hcm katten, en hoeven n/hcm katten niet per definitie ziek te worden omdat er tal van genen zijn die verantwoordelijk kunnen zijn voor het veroorzaken van HCM en is dit er maar ééntje van, wij hebben ervoor gekozen om dat niet te doen en dus is hij naar liefhebbers verhuisd en het gaat heel goed met hem!
Ongeveer een half jaar later kreeg ik een hele mooie poes van een jaar oud. Het was een prachtige poes en erg lief voor ons. De eerste week ging goed, maar toen begon ze te vechten en joeg de andere katten het hele huis door. Ze terroriseerde de hele boel wat een hoop stress opleverde. Ergens had ik nog wel de hoop dat het goed zou komen. Toen ik nietsvermoedend met haar naar de dierenarts ging voor een inenting, de Felv/fiv test en de Patella luxatie test, constateerde de dierenarts Patella luxatie. Een andere dierenarts die ik heb bezocht voor een second opinion bevestigde dit. Weliswaar een beginstadium, en de poes zou er zelf waarschijnlijk geen last van hebben, maar ze was niet vrij verklaard en dus wilde ik met haar geen nestje fokken. Daar gaan we weer, dacht ik. Waarom gaat alles hier steeds mis??? Ook al is ze hier maar kort geweest, toch was ik al gek op het beestje. Inmiddels had ik haar apart gezet van de rest, want het ging echt niet meer. Ze besloop de andere katten en dook er dan bovenop met een hoop kabaal. Uiteindelijk is ze terug gegaan naar de fokker, is gesteriliseerd en heeft een huisje voor haar alleen gevonden. Het deed me verdriet, ondanks dat ik haar pas kort kende, maar dit was de beste oplossing.
Eén van mijn poezen was aan de beurt voor haar testen. Terwijl de swabs voor het DNA op waren gestuurd en wij op de uitslag wachtten, hoorde ik van andere fokkers over een nieuw testadvies van de rasvereniging, namelijk de PKdef test. Die test zat toevallig in het combinatiepakket wat ik uit liet voeren, en ik had het wel eerder voorbij zien komen bij de DNA testen van de andere katten maar toen was deze test niet relevant voor de Maine Coon. Nu scheen het wel relevant te zijn omdat deze aandoening ook is aangetroffen bij de Maine Coon. En je raadt het waarschijnlijk al; natuurlijk was uitgerekend mijn poes drager! Gelukkig geen lijder, want dan zou ze er zelf ziek van kunnen worden, maar nu ze drager blijkt te zijn moest dus ook de dekkater die we gepland hadden voor haar deze nieuwe test eerst ondergaan voordat hij onze poes kon dekken, die test was in orde en de poes is gedekt. Kort daarna kreeg ze baarmoederontsteking, en na de tweede dekking nog een keer maar in mindere mate. Ik besloot het nog 1 keer te proberen voordat ik haar zou laten steriliseren,
Intussen was 1 van mijn andere poezen zwanger, en wat mij betrof hoefde er ook maar iets mis te gaan en ik zou er helemaal mee stoppen. Van de katten die we toen nog hadden waren alle testen goed, en inmiddels was ik al heel veel wijzer......
Ik verwachtte dus een nestje van mijn liefste poes. Alles ging voorbeeldig en volgens het boekje. Het was echt enorm genieten totdat de kittens 4 weken oud waren en ziek werden. Mams had een melkklierontsteking en kreeg medicijnen. 4 Kittens waren er snel weer bovenop, maar 1 rood meisje bleef afvallen. Ik zat bijna dagelijks bij de dierenarts in die periode, ik heb dag en nacht voor haar gezorgd, haar gevoed met een spuitje en warm gehouden en na een aantal weken was ze er aardig bovenop gekomen, al bleef ze wel aan de kleine kant.
Toen ik na de laatste dekking en poging om zwanger te raken met de andere poes bij de dierenarts was voor een echo, en ik door het felle licht daar
een schilferige plek op haar oor ontdekte, zakte de grond onder mijn voeten vandaan.
Schimmel…..
Dit was de druppel. Na al het verdriet, moeite, zorgen en torenhoge dierenartskosten ook dit nog! Ik was totaal in paniek.
Nog diezelfde week heb ik alle katten laten castreren en steriliseren, want ik wist wat mij te wachten stond; minstens een half jaar intensief ontsmetten en ''eenzame opsluiting'' , kittens die waarschijnlijk geannuleerd zouden worden en torenhoge dierenartsrekeningen. Ik was er nu echt helemaal klaar mee en besloot accuut te stoppen met mijn cattery. De dierenarts vond het eeuwig zonde, omdat hij mijn katten zo mooi vond en vond dat ik alles zo keurig deed. Toen de eerste kat onder narcose was, heeft hij me nog gebeld om te proberen om mij van gedachten te laten veranderen, maar mijn besluit stond vast. Voor mij geen enkel risico meer! Vlak na de sterilisatie, werd mijn moederpoesje plotseling weer heel erg ziek. Dit keer veel erger dan de eerste keer. Ze had weer melkklierontsteking en de huid rond de tepels werd pikzwart met dieprode plekken erin. De angst dat de gaten erin zouden vallen vloog me om het hart, maar wonder boven wonder trok het tijdens een tweede antibioticakuur weer weg en zijn er geen gaten in gevallen. Toch nog een beetje geluk, want volgens de dierenarts was de huid al aan het afsterven.
In mijn paniek, en omdat mijn eigen dierenarts nogal laconiek over de schimmel deed, ben ik als een gek rond gaan bellen en gaan mailen met verschillende fokkers, dierenartsen en instanties. Door zoveel verschillende adviezen zag ik door de bomen het bos niet meer maar uiteindelijk had ik een plan van aanpak. De katten wassen, mijn huis ontsmetten en inwendige medicatie. Na 3 dagen inwendige medicatie vond ik 1 van mijn kittens, het rode kleine meisje, ’s ochtends zwaar onderkoeld (niet te meten) en stijf in haar eigen braaksel op de grond. Omdat zij al eerder ziek was geweest, legde ik niet de link met de schimmeldodende middelen. Dus met enorm veel hulp en steun van een geweldige kittenopvang hebben we geprobeerd haar er doorheen te slepen. We belden elk half uur en ik volgde haar instructies op. Maar ze ging achteruit, was gedesoriënteerd, kwijlde, braakte, het was vreselijk om aan te zien.
Toen 2 van mijn andere kittens diezelfde dag begonnen te braken en dezelfde ernstige vergiftigingsverschijnselen kregen, legde ik de link pas. Ik ben met alle kittens naar de dierenarts gereden en het eerste wat hij zei was dat deze verschijnselen door de inwendige medicatie kwamen. Ze kregen vocht toegediend en meer kon hij eigenlijk niet doen. Eenmaal terug gelijk weer contact met de kittenopvang opgenomen. We maakten voor
de twee onafscheidelijke broertjes een een tweede soort couveuse om ze warm te houden, want ook zij hadden ernstige ondertemperatuur. Maar heel even later, toen ik ze met een spuitje wilde voeden, vonden we 1 van de broertjes al dood. Ik liet me op mijn knieën op de grond vallen en wat heb ik gejankt en geschreeuwd.
Ik kon het niet geloven, het allerliefste kitten van het nest was overleden!
Wat was er in godsnaam aan de hand hier?!?!
Wat er toen is gebeurd weet ik niet meer precies, ik weet wel dat ik heen en weer heb gebeld met de kittenopvang en de dierenarts en dat ik uiteindelijk ruzie met de dierenarts had. Toen heb ik het rode kleine meisje en haar broertje als een gek naar de kittenopvang gebracht voor infuus, want met mijn eigen dierenarts kwam ik er dus niet uit. Ik moest schriftelijk afstand doen van de 2 kittens en had nog de hoop dat ze er bovenop zouden komen. We stapten weer in de auto om naar huis te gaan, en op dat zelfde moment zat de kittenopvang al in de auto met het broertje op weg naar haar eigen dierenarts. Nog dezelfde avond is hij, het tweede kitten, ingeslapen bij de dierenarts. Ze hebben onder andere gebeld met het gifcentrum, van alles geprobeerd maar er was niks meer aan te doen, geen redden aan. Hij gilde het uit en was aan het stikken in zijn eigen braaksel. Het moet vreselijk zijn geweest.
Nooit zal ik die enge wilde blik in hun ogen vergeten. Mijn lieve kittens waren van het ene op het andere moment doodenge monsters geworden. Ze klapten met hun koppies volledig gedesoriënteerd alle kanten op, ze hadden enge grote ogen, ze mepten om zich heen en sloegen hun nagels ongecontroleerd in onze armen want hun nageltjes konden ze niet meer intrekken, ze schuimbekten en waren volledig van de wereld. Eenmaal terug van de kittenopvang kwam ik thuis en draaide helemaal door. Mijn vriend belde me om te vragen hoe het ging en hoorde aan mij dat het helemaal niet goed ging. Ik huilde, ik trilde, had hartkloppingen en was doodsbang. Hij heeft me meteen opgehaald met de 2 overgebleven
kittens en voor me gezorgd. Ik kon niet meer. Mijn schoonmoeder zorgde voor mijn katten thuis, want ik durfde dagenlang niet meer naar huis. Bang voor wat ik aan zou treffen. Mijn schoonmoeder, die in die periode ook de zorg voor mijn dochtertje op zich had genomen, hield zich tegenover mij heel flink, maar ging elke keer met lood in haar schoenen naar mijn huis.
De volgende ochtend is het kleine rode meisje bij de kittenopvang overleden met ook precies dezelfde symptomen als haar broer, wat een vechtertje was dat!
Ik zag iets aan nummer 4, maar mijn vriend en schoonmoeder zeiden dat ik spoken zag. Die dachten volgens mij dat ik helemaal gek was geworden. Toch zag ik dat er iets niet goed was. Ik herkende de beginnende symptomen, de sloomheid, de afwezige blik. Dus ben ik met spoed naar een willekeurige dierenarts gereden en daar heeft ze nog 2 dagen tevergeefs aan het
infuus gelegen. Die dierenarts heeft ontzettend zijn best gedaan. Ik dacht dat we er op tijd bij waren....maar het ging zo snel en helaas, ook hier was geen redden meer aan. Dit meisje zou ik houden, mijn eerste zelf gefokte poesje.... nu zit ze voor altijd in mijn hart, samen met haar zusje en haar 2 broers.
*Novella's kleine sterretjes*
In 4 dagen tijd zijn we 4 kittens verloren. Die 4 dagen, en de vele weken erna, waren een hel. Het verdriet, de angst, de vermoeidheid, nachtmerries, het bellen met de kittenkopers, bellen met dierenartsen, de kittenopvang, de torenhoge rekeningen die binnen stroomden, de autopsies, het piekeren en malen.
Nummer 5 heeft het godzijdank overleefd en blijft bij ons wonen, maar wat was ik bang. Waarom hij het wel overleefd heeft is me een raadsel. Het enige wat ik kan bedenken is dat hij zwaarder en groter was dan de andere kittens. Ook met de andere katten leek er niks aan de hand, al vond ik hen er ook allemaal heel vreemd uitzien. Ze keken allemaal vreemd uit hun ogen en hadden een rare vacht. Op 2 kittens is sectie verricht, maar er is helaas nooit een duidelijke doodsoorzaak gevonden.
Vanaf het moment dat ik met de inwendige medicatie ben begonnen, vond ik zo hier en daar een klein beetje overgeefsel. In de bijsluiter stond bij de bijwerkingen ''Braken: meestal van milde en voorbijgaande aard.'' Dus daar ging ik vanuit. Na 3 dagen inwendige medicatie trof ik het eerste kitten meer dood dan levend aan met ernstige vergiftigingsverschijnselen. En in het autopsierapport stond dat er wel gifcellen zijn gevonden, maar de verschijnselen pasten niet bij de in de bijsluiter beschreven bijwerkingen......(en stel dat ze nou bijwerkingen hadden die niet beschreven staan in de bijsluiter, zeldzame bijwerkingen???) Of het door de medicatie kwam of een combinatie van allerlei factoren en/of schoonmaak- en schimmeldodende middelen, of dat ze misschien iets anders giftigs hebben gegeten weten we niet, en we zullen het nooit weten. Ik heb gegild, gehuild, geschreeuwd, gestampt, gevloekt en wekenlang gepiekerd en bovendien zat ik met een enorme schuld na het stoppen met mijn cattery en nog steeds met schimmel!
Ik was doodop en verdrietig en ben in een behoorlijk diep gat gezakt. Je voelt je opgesloten en machteloos. Vanwege de schimmel kan er niemand bij je thuis komen in verband met besmettingsgevaar voor hun eventuele eigen huisdieren. Na de uitslagen van de autopsies heb ik besloten er niet meer over te piekeren, want ik bleef maar malen en het had totaal geen zin. We zullen er nooit achter komen wat het geweest is. Toch heb ik de medicatie niet meer gegeven. Ik heb er een behoorlijke klap van gehad en ben panisch voor alle middelen geworden, en zeker voor combinaties van verschillende middelen, al weten we niet of dat het geweest is.
Bezint voordat je begint met fokken!
Je hebt nu mijn verhaal gelezen, ik heb vreselijk veel verdriet en pech gehad, doordat ik een verkeerde start heb gemaakt doordat ik nog te weinig wist,
te weinig heb doorgevraagd, niet goed heb gekeken en teveel naar mijn gevoel heb geluisterd in plaats van naar mijn verstand en mensen blindelings
heb vertrouwd. Ik ben ook te hard van stapel gelopen misschien, maar ook toen ik inmiddels een heel stuk wijzer was, ging alsnog alles mis.
Geloof me, het heeft een hele lange periode mijn leven beheerst, ik heb slapeloze nachten gehad van het piekeren, mijn hele gezin leed eronder,
ik was er echt doodmoe, verdrietig en compleet blut van.
Als fokker moet je soms hele moeilijke beslissingen nemen om door te kunnen gaan, anders zit je binnen no-time vol. Gelukkig heb ik hele lieve huisjes gevonden voor mijn katten, maar ondanks dat doet het pijn, en het gemis is nog steeds heel erg groot. En op deze manier katten aanschaffen wil ik ook nooit meer. Tenzij ik ooit echt de ruimte zou hebben om alles te kunnen houden wat niet geschikt blijkt voor de fok. Ook mijn dochtertje huilt nog steeds weleens om de herplaatste katten. Ik had nooit gedacht dat dit zoveel impact op haar zou hebben, ze was nog zo jong, maar ze is ze nooit vergeten.
Met dit verhaal wil ik je behoeden voor grote teleurstellingen zoals ik, en zoveel beginnende fokkers met mij, die heb
gehad. Inmiddels heb ik in korte tijd heel erg veel geleerd. Ik heb heel vaak op het punt gestaan ermee te stoppen, maar het bleef steeds een grote
wens om te fokken en dat op een goede, en verantwoorde manier te doen en ik ben doorgegaan totdat het echt niet meer ging.
Over de kosten heb ik het nog niet eens gehad, maar voor het geld hoef je het al helemaal niet te doen, dus als je denkt er rijk mee te worden....dream on......
Aan de verkoop van de kittens hoefde ik niet te verdienen, maar een keer quitte spelen in plaats van honderden, zo niet duizenden euro's bij te
leggen zou niet verkeerd geweest zijn. Al met al ben ik vele euro's armer, en heb welgeteld 1 kitten kunnen verkopen.
Een optelsom van alle onkosten zal ik voor het gemak maar even achterwege laten; ik durf het zelf niet eens uit te rekenen! Maar om je een idee te geven: ik zat binnen een jaar tijd financieel volledig aan de grond door alle sterilisaties, castraties, alle gezondheidstesten (felv/fiv testen, DNA testen, echo's) de zware darmoperatie van de kater, aanschaf en herplaatsingen, vele, vele dierenartsbezoekjes etc.etc.etc. Zo blut, dat ik op het laatst nog amper eten voor ons zelf kon
kopen....en dat is niet overdreven. En toen ik er weer een klein beetje bovenop was gekomen, kregen we zieke kittens, een zieke moederpoes,
baarmoederontstekingen en als klap op de vuurpijl schimmel. En uiteindelijk bleef ik over met 1 kitten, 5 gecastreerde en gesteriliseerde
katten, een hoop verdriet en frustratie, en een restschuld van ruim 3500 euro (de kosten die ik de afgelopen jaren al gehad had niet meegerekend!)
Mijn vader heeft zelfs een deel van het geld geleend van een kennis voor mij, zodat ik de kittenkopers hun aanbetalingen terug kon betalen!
En toen ik na een jaar nog bezig was mijn schuld af te lossen (nu nog dus) moest bij mijn kater (die gekocht had als dekkater vlak voor er schimmel uitbrak) zijn hele gebit getrokken worden. Inclusief bloedonderzoeken kreeg ik weer een rekening van 960 euro.
Toen heb ik besloten nog meer in te gaan krimpen, ik moest wel want ik kon het allemaal niet meer betalen. Op dit moment heb ik nog maar 3 katten, en ik hoop dat er voorlopig niks meer misgaat en dit goed te behappen blijft.......
ZUCHT....een heel lang verhaal vol ellende.
Dus wil je een cattery starten? Ga je eerst goed inlezen en zorg dat je een financiële buffer hebt voor onvoorziene omstandigheden. Vraag ALTIJD naar
de testen, en vraag er niet alleen naar, zorg dat je ze TE ZIEN krijgt, of liever nog kopieën ervan zodat je het thuis nog eens
rustig kan bekijken. Kijk naar de huisvesting, hoe zien de katten eruit? Zijn het geen vlooienbalen, klittenballen of snotneuzen? Hoe gedragen de
kittens zich, zijn ze lekker vrij of bang? Vraag de fokker het hemd van het lijf over de ouders, grootouders en de rest van de familie. Wees niet bang om
teveel vragen te stellen, zet je schroom aan de kant en vraag alles, dat is niet raar en komt niet zeurderig of wantrouwend over. Iedere goeie fokker zal
het op prijs stellen dat je zoveel vraagt! Een stamboom is fijn, maar zegt niks over de gezondheid, tenzij je de lijnen goed kent en weet wat erachter
zit. Lees veel en zorg dat je een ERVAREN fokker hebt die je met raad en daad bij kan staan. Dit is geen onzin, en niet
overdreven. Iedereen kan een poes zwanger laten worden door er een kater op te gooien, dat is heel makkelijk. Een stamboom aanvragen is ook niet
moeilijk, maar als je er niet zorgvuldig mee omgaat loop het risico om je eenhoop ellende op de hals te halen en heb je niet alleen jezelf ermee, maar ook
de katten en de kittenkopers!!! En let op, een stamboom aanvragen kost ongeveer een tientje. Kan je goedkoop een Maine Coon kopen zonder
stamboom, krab jezelf dan nog maar eens goed achter de oren, want dan kan het zijn dat er iets niet helemaal pluis is.
Als je het doet, doe het dan goed:
Heb je al een ongeschikte poes of kater hetzij vanwege karakter, gezondheid of wat dan ook?
Ga daar dan niet mee door maar wees verstandig en laat hem/haar castreren zodat het ras gezond blijft!
Tot slot
Het stoppen met fokken heeft me een heleboel rust gegeven, en ik heb er geen spijt van maar toch vind ik het moeilijk te verkroppen dat
mijn droom in duigen is gevallen. Een grote hobby is weggevallen en dat is soms best moeilijk. Zeker als ik kittens van andere fokkers zie dan kan ik soms wel
janken. Ik wilde het allemaal zo goed doen, misschien wel te goed, en heb vreselijk mijn best gedaan, maar helaas ging alles mis en dat is
een hele bittere pil. Ik heb katten moeten herplaatsen, heb in totaal 2 kittens gefokt, ik heb een torenhoge schuld, ben panisch voor elk plekje of wondje wat ik zelf, of de katten hebben, en ik ben sceptisch tegenover elk medicijn.
Ik heb van verschillende lieve mensen hulp en steun mogen krijgen en ik hoop dat ik in de toekomst hetzelfde kan betekenen voor anderen.
Ik ben jullie zeer dankbaar voor al jullie hulp, advies, luisterend oor en vertrouwen!
Toen ik Siep (een gecastreerde kruising) een tijdje had, heb ik er al gauw een poesje bij gekocht. Ik wilde een cattery gaan starten en heb een catterynaam aangevraagd maar wist nog bijna niks vergeleken met nu. Het leek me zo leuk om een hele berg Maine Coons te hebben die ook nog kittens zouden krijgen.....Ik had zo hier en daar al weleens moederpoezen opgevangen voor het asiel en particulier. En zoals zoveel mensen denken dat het alleen maar leuk is om een cattery te hebben en heel soms misschien weleens moeilijk....... dat dacht ik toen ook. ''Zijn de ouders getest?'' Vroeg ik.''Ja'' was het antwoord, en mijn antwoord was: ''Ok''
Niks gezien, niet doorgevraagd. Wist ik veel, ik was verliefd op dat poesje er zat een stamboom bij dus ik nam haar mee. Vlak daarna hebben wij nog een heel mooi poesje gekocht, een schatje, maar ze liep wat vreemd en kon niet goed op dingen springen, met haar kon ik dus niet fokken, de fokker was het nooit opgevallen. Ik heb haar nog een tijdje gehouden maar uiteindelijk hele lieve baasjes voor haar gevonden. Bij haar sterilisatie bleek dat het een Tortie-Tom kater was!
Toen kregen we Giardia in huis, hoe we er aan gekomen zijn weten we niet, maar na een hoop gedoe zijn we er gelukkig weer vanaf gekomen.
Even later kwam er een nieuw poesje. De ouders waren keurig getest en het zag er allemaal prima uit. Siepie was al gecastreerd maar nam haar steeds te grazen dus ze werd erg bang voor hem, terwijl Siep eigenlijk echt de goedheid zelf is. Maar ook voor mijn dochtertje was ze doodsbang, zo erg dat ze op het laatst op de hoogste plank in de bijkeuken leefde.... Dat was sneu. Zij is naar een cattery verhuisd zonder kinderen, maar er waren daar wel wat andere katten aanwezig waar ze ook behoorlijk wat moeite mee heeft gehad. De vrouw had een enorme klik met haar en dat gaf me een goed gevoel dus heb ik haar met een gerust hart te laten verhuizen. Het heeft alsnog lang geduurd maar uiteindelijk is ze wel losgekomen. Haar heb ik geruild voor een volwassen poes en een katertje met het idee om met deze twee verder te kunnen met mijn beginnende cattery. Daarna ben ik verhuisd naar een ander, helaas kleiner huis.
De kater werd na korte tijd plots doodziek, hij was op sterven na dood. Op de röntgenfoto was te zien dat er iets in zijn darmen vast zat wat er niet hoorde. Hij had blijkbaar iets opgegeten wat al heel lang in zijn lijf zat volgens de internist, en vast is komen te zitten in zijn darmen. Als hij ouder was geweest had de dierenarts hem meteen in laten slapen, zo ernstig was hij er aan toe, maar gelukkig heeft hij zijn leven kunnen redden. Hij heeft een hele zware darmoperatie ondergaan en het was nog maar de vraag of zijn darmen weer op gang zouden komen. Ik had intussen wat gespaard voor als we een nestje zouden krijgen, maar dat geld was door deze operatie in 1 klap weg. Wonder boven wonder knapte hij sneller dan verwacht weer helemaal op. We hadden de katten toen al op Felv/fiv laten testen en dat was OK. Toen hebben we swabs naar het laboratorium opgestuurd voor een DNA test op HCM.
Poes werd krols, maar de kater toonde nooit enige interesse in de krolse dames en was ook nog erg jong, maar in de tijd dat wij de uitslagen afwachtten van de DNA testen heeft hij de poes toch op een onbewaakt moment gedekt. Zo zie je maar, een ongelukje zit in een klein hoekje. Dat was helemaal niet de bedoeling, want ik wilde eerst alle testen netjes gedaan hebben maar ergens was ik niet zo bang voor de uitslagen van de testen. De uitslagen kwamen binnen....
Zwangere poes was n/n, gelukkig.
Kater was n/hcm.
En mijn andere poes verdorie ook n/hcm.
Dat was dus flink schrikken, en balen. Wat nu??? 2 Van mijn katten waarmee ik grootse plannen had hadden een defect gen. Na veel nadenken en overleggen met de dierenarts en de rasvereniging hebben we de kater laten castreren, en de poes laten steriliseren. Zij bleek ook zwanger maar gelukkig in een heel pril stadium, niet dat dat het minder verdrietig maakte, maar ik vond het niet verantwoord om deze kittens geboren te laten worden met grote kans op hcm/hcm katjes.
Ze zijn allebei herplaatst en wat mis ik ze....ik heb heel wat afgejankt maar het gaat heel erg goed met ze bij hun nieuwe baasje en dat is dan wel weer een troostende gedachte. Achteraf gezien is het me allemaal veel te snel gegaan, en heb ik ze in veel te korte tijd laten helpen en herplaatst in een soort van paniektoestand. Maar ik wilde doorgaan met fokken en had gewoonweg niet meer de ruimte om alles te houden, dus moesten er keuzes gemaakt worden. Ik heb er nog steeds heel erg veel moeite mee. Maar zo nu en dan krijg ik nog een mail met ontzettend leuke foto's en daar ben ik erg blij mee.
Later hoorden wij dat er met de DNA testen van de vader van onze dekkater gesjoemeld is, niet zo netjes dus, maar ook dat gebeurt dus.
Toen kwam er een nieuw, mooi meiske; ouders, grootouders en overgrootouders keurig getest want dat was inmiddels wel mijn eis zoals je begrijpt. Ik was verliefd op haar, maar bij de fokker was ze een beetje schichtig. Maar ze kwam lekker bij me op schoot dus ik had er alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen met het meiske. Ze heeft ruim een week onder mijn nachtkastje gezeten, en kwam er alleen 's nachts stiekem onder vandaan. dan liet ze zich tegen me aan vallen om te knuffelen, maar zodra ik bewoog was ze weg. Na een poosje hebben we haar naar beneden gehaald en was ze al gauw maatjes met Siep. Maar ze bleef wat schrikkerig, ook voor ons dochtertje die haar keurig met rust heeft gelaten al die tijd, en dat valt niet mee voor een klein meisje die stapelgek op katten is!
Maar heel langzaam zagen we haar wel met hele kleine stapjes vooruit gaan.
We hebben de zwangere poes gauw nog laten echoën op HCM/PKD en gelukkig was dat allemaal in orde!! We hebben toen even in haar buikje gespiekt en ze droeg hoogstwaarschijnlijk maar 2 kittens. Ze werd dikker en dikker en wat was het allemaal spannend! Toen de bevalling; het was een helse bevalling. Ze was helemaal in paniek en rende van de ene kant van de slaapkamer naar de andere kant. Alles zat onder het bloed, ze had veel pijn en was bang. Ik vergeet nooit meer de angstige, vragende blik in haar ogen. Het eerste kitten, een prachtig poesje, kwam in stuit en ze kwam klem te zitten. Haar lijfje was er al voor de helft uit. Mams bleef maar rennen van de ene hoek naar de andere, op het bed springen en weer er vanaf, met het kitten die er half uit hing. Het was een gruwelijk gezicht. We hebben geprobeerd zachtjes mee te trekken op een wee, maar het was vreselijk moeilijk om haar in bedwang te houden, zelfs met zijn tweeen en eigenlijk konden we weinig voor haar doen. Toen ik de dierenarts aan de telefoon had, viel het kitten er eindelijk uit. Het was dood, maar ik was blij dat ze eruit was. Mams rende meteen weg en heeft het kitten volgens mij in alle paniek nooit gezien. Het was een prachtig poesje, en ik heb nog veel aan haar gedacht, hoe ze gegroeid zou zijn en eruit zal hebben gezien als ze nog geleefd had, we zullen het nooit weten. Ik zag dat ze hele leuke rode wangetjes had, en in gedachten heb ik haar Heidi genoemd.
*An angel in the book of life,
wrote down a kittens birth,
and mentioned when she closed the book....
Too beautiful for earth.*
Het tweede kitten, een mooi stevig katertje, werd meteen daarna met een flinke smak op de grond gelanceerd terwijl ze op het bed sprong. We dachten dat hij ook dood was, maar gelukkig, hij spartelde. Ze rende nog steeds in paniektoestand van hem weg, maar mijn vriend heeft haar met haar neus op het kitten geduwd en gelukkig begon ze hem te wassen.....wat waren we gelukkig met ons enige ventje! 's Nachts hebben we misschien een beetje overbezorgd de dierenarts nog laten komen omdat ze zo vreselijk bleef hijgen, maar gelukkig was er niks aan de hand.
Omdat er maar 1 kitten was, ben ik op zoek gegaan naar moederloze pleegkittens. Dezelfde dag nog kwam ik via via in contact met een Britse korthaar fokker van wie de moederpoes haar kittens niet wilde laten drinken. Ik heb ze meteen opgehaald, maar ze waren al te verzwakt om zelf te drinken. Ze dronken ook niet uit een flesje, met een spuitje lukte het niet, en ook sondevoeding mocht niet baten. Na een paar dagen 24/7 zorg zijn ze helaas beide kort na elkaar overleden.
Tranen met tuiten heb ik zitten huilen.
*Rust zacht kleine rode vechtertjes*
Daarna heb ik nog 4 kittens van een andere fokker opgevangen en moederpoes heeft ze liefdevol verzorgd en gezoogd. Helaas is 1 kitten geheel onverwacht overleden toen ze 2 weken oud was. Ik kon het haast niet geloven.
*Dag schattig klein meiske, rust zacht*
En ja hoor, weer hadden we Giardia! Waarschijnlijk meegelift met de pleegkittens. We hebben het meteen heel grondig aangepakt; medicatie, alles dagelijks ontsmetten, met de stoomreiniger in de weer, de katten wassen, en gelukkig waren we er relatief heel snel vanaf. 2 Van de kittens kregen er ook niesziekte bij, ze warden mager want eten deed pijn vanwege de blaren in hun bekkie, maar ook daar zijn ze bovenop gekomen.
Mams was altijd een hele rustige, lieve, makkelijke, gemoedelijke poes, totdat we haar naar beneden lieten (ze zat de eerste tijd met haar kitten in de slaapkamer) Het eerste wat ze deed was ons andere poesje keihard aanvliegen. Dus hop, weer naar boven. Na een tijdje hebben we het weer geprobeerd, en weer greep ze meteen ons andere poesje. Ook met Siep, de goedzak, heeft ze vreselijk gevochten, maar dat is weer goed gekomen. Maar het poesje was zo bang geworden en ''woonde'' inmiddels achter de bank. En zodra ze zich liet zien, rende mams weer op haar af en gaf haar er flink van langs. Toen ik erachter kwam dat ze onder bank ook haar behoeften deed, en ook niet at, heb ik een kattenbak naast de bank gezet, en voer en water achter de bank. Maar ze bleef al die tijd verstijfd achter die bank zitten; dat was geen gezonde situatie natuurlijk. We hebben haar toen in de slaapkamer gedaan zodat ze tot rust kon komen, en daar knuffelde ze ons helemaal plat. Mams stond steeds heel vervelend bij de deur te klieren, dus ook dat was geen ideale situatie. We hoopten dat het goed zou komen met moederpoes. Ik wilde haar gewoon nog niet opgeven want ik was heel gek op deze poes. Mijn dochter was ook stapelgek op haar en liep altijd met haar te sjouwen. In een later stadium hebben we nog een paar keer heel voorzichtig geprobeerd ze te herenigen, maar mamapoes dook er iedere keer zonder aarzelen meteen weer op af en gaf haar er flink van langs.
Een prachtig poesje die al wat bang was, nu nog banger gemaakt, zo niet getraumatiseerd door mamapoes. Ik vond naast een goede gezondheid, het karakter ontzettend belangrijk, en wat doe je als het karakter eigenlijk niet is zoals je zou willen zien van een Maine Coon??? Wat doe je met een poes die andere katten aanvliegt als ze kittens heeft? Zij was ook een mooie poes, maar ik kon haar slechts 13 weken opsluiten bij een eventueel volgend nest. Bij haar schijnt dit in de lijnen te zitten; haar moeder, zus en meer familie zijn ook zulke krengen of nog erger als ze een nest hebben en dat is iets wat ik hier gewoon niet kan hebben en ook niet meer aandurfde als ik door wilde gaan met fokken. In goed overleg met de dierenarts en de fokker, die haar niet terug wilde, heb ik haar laten steriliseren. De sterilisatie is gedaan met een heel klein sneetje, ze heeft er totaal geen last van gehad en de kittens konden gewoon nog bij haar drinken. Mamapoes zat apart en is herplaatst naar een lief gezin toen de kittens groot genoeg waren. Het bange meisje is sindsdien ontzettend opgeknapt en was in een paar dagen tijd weer een vrolijk, speels en knuffelig kitten. Mijn dochter huilt nog steeds weleens om de mamapoes, dat is echt schrijnend.
We hebben ons enige kittenkatertje ook DNA laten testen; hij heeft ook 1 volwaardig, en 1 defect allel op HCM1 en is dus n/hcm, net als zijn vader. Hij zou, als de DNA test goed was, naar een cattery gaan als dekkater, maar ook al wordt er wel vaker gefokt met n/hcm katten, en hoeven n/hcm katten niet per definitie ziek te worden omdat er tal van genen zijn die verantwoordelijk kunnen zijn voor het veroorzaken van HCM en is dit er maar ééntje van, wij hebben ervoor gekozen om dat niet te doen en dus is hij naar liefhebbers verhuisd en het gaat heel goed met hem!
Ongeveer een half jaar later kreeg ik een hele mooie poes van een jaar oud. Het was een prachtige poes en erg lief voor ons. De eerste week ging goed, maar toen begon ze te vechten en joeg de andere katten het hele huis door. Ze terroriseerde de hele boel wat een hoop stress opleverde. Ergens had ik nog wel de hoop dat het goed zou komen. Toen ik nietsvermoedend met haar naar de dierenarts ging voor een inenting, de Felv/fiv test en de Patella luxatie test, constateerde de dierenarts Patella luxatie. Een andere dierenarts die ik heb bezocht voor een second opinion bevestigde dit. Weliswaar een beginstadium, en de poes zou er zelf waarschijnlijk geen last van hebben, maar ze was niet vrij verklaard en dus wilde ik met haar geen nestje fokken. Daar gaan we weer, dacht ik. Waarom gaat alles hier steeds mis??? Ook al is ze hier maar kort geweest, toch was ik al gek op het beestje. Inmiddels had ik haar apart gezet van de rest, want het ging echt niet meer. Ze besloop de andere katten en dook er dan bovenop met een hoop kabaal. Uiteindelijk is ze terug gegaan naar de fokker, is gesteriliseerd en heeft een huisje voor haar alleen gevonden. Het deed me verdriet, ondanks dat ik haar pas kort kende, maar dit was de beste oplossing.
Eén van mijn poezen was aan de beurt voor haar testen. Terwijl de swabs voor het DNA op waren gestuurd en wij op de uitslag wachtten, hoorde ik van andere fokkers over een nieuw testadvies van de rasvereniging, namelijk de PKdef test. Die test zat toevallig in het combinatiepakket wat ik uit liet voeren, en ik had het wel eerder voorbij zien komen bij de DNA testen van de andere katten maar toen was deze test niet relevant voor de Maine Coon. Nu scheen het wel relevant te zijn omdat deze aandoening ook is aangetroffen bij de Maine Coon. En je raadt het waarschijnlijk al; natuurlijk was uitgerekend mijn poes drager! Gelukkig geen lijder, want dan zou ze er zelf ziek van kunnen worden, maar nu ze drager blijkt te zijn moest dus ook de dekkater die we gepland hadden voor haar deze nieuwe test eerst ondergaan voordat hij onze poes kon dekken, die test was in orde en de poes is gedekt. Kort daarna kreeg ze baarmoederontsteking, en na de tweede dekking nog een keer maar in mindere mate. Ik besloot het nog 1 keer te proberen voordat ik haar zou laten steriliseren,
Intussen was 1 van mijn andere poezen zwanger, en wat mij betrof hoefde er ook maar iets mis te gaan en ik zou er helemaal mee stoppen. Van de katten die we toen nog hadden waren alle testen goed, en inmiddels was ik al heel veel wijzer......
Ik verwachtte dus een nestje van mijn liefste poes. Alles ging voorbeeldig en volgens het boekje. Het was echt enorm genieten totdat de kittens 4 weken oud waren en ziek werden. Mams had een melkklierontsteking en kreeg medicijnen. 4 Kittens waren er snel weer bovenop, maar 1 rood meisje bleef afvallen. Ik zat bijna dagelijks bij de dierenarts in die periode, ik heb dag en nacht voor haar gezorgd, haar gevoed met een spuitje en warm gehouden en na een aantal weken was ze er aardig bovenop gekomen, al bleef ze wel aan de kleine kant.
Toen ik na de laatste dekking en poging om zwanger te raken met de andere poes bij de dierenarts was voor een echo, en ik door het felle licht daar
een schilferige plek op haar oor ontdekte, zakte de grond onder mijn voeten vandaan.
Schimmel…..
Dit was de druppel. Na al het verdriet, moeite, zorgen en torenhoge dierenartskosten ook dit nog! Ik was totaal in paniek.
Nog diezelfde week heb ik alle katten laten castreren en steriliseren, want ik wist wat mij te wachten stond; minstens een half jaar intensief ontsmetten en ''eenzame opsluiting'' , kittens die waarschijnlijk geannuleerd zouden worden en torenhoge dierenartsrekeningen. Ik was er nu echt helemaal klaar mee en besloot accuut te stoppen met mijn cattery. De dierenarts vond het eeuwig zonde, omdat hij mijn katten zo mooi vond en vond dat ik alles zo keurig deed. Toen de eerste kat onder narcose was, heeft hij me nog gebeld om te proberen om mij van gedachten te laten veranderen, maar mijn besluit stond vast. Voor mij geen enkel risico meer! Vlak na de sterilisatie, werd mijn moederpoesje plotseling weer heel erg ziek. Dit keer veel erger dan de eerste keer. Ze had weer melkklierontsteking en de huid rond de tepels werd pikzwart met dieprode plekken erin. De angst dat de gaten erin zouden vallen vloog me om het hart, maar wonder boven wonder trok het tijdens een tweede antibioticakuur weer weg en zijn er geen gaten in gevallen. Toch nog een beetje geluk, want volgens de dierenarts was de huid al aan het afsterven.
In mijn paniek, en omdat mijn eigen dierenarts nogal laconiek over de schimmel deed, ben ik als een gek rond gaan bellen en gaan mailen met verschillende fokkers, dierenartsen en instanties. Door zoveel verschillende adviezen zag ik door de bomen het bos niet meer maar uiteindelijk had ik een plan van aanpak. De katten wassen, mijn huis ontsmetten en inwendige medicatie. Na 3 dagen inwendige medicatie vond ik 1 van mijn kittens, het rode kleine meisje, ’s ochtends zwaar onderkoeld (niet te meten) en stijf in haar eigen braaksel op de grond. Omdat zij al eerder ziek was geweest, legde ik niet de link met de schimmeldodende middelen. Dus met enorm veel hulp en steun van een geweldige kittenopvang hebben we geprobeerd haar er doorheen te slepen. We belden elk half uur en ik volgde haar instructies op. Maar ze ging achteruit, was gedesoriënteerd, kwijlde, braakte, het was vreselijk om aan te zien.
Toen 2 van mijn andere kittens diezelfde dag begonnen te braken en dezelfde ernstige vergiftigingsverschijnselen kregen, legde ik de link pas. Ik ben met alle kittens naar de dierenarts gereden en het eerste wat hij zei was dat deze verschijnselen door de inwendige medicatie kwamen. Ze kregen vocht toegediend en meer kon hij eigenlijk niet doen. Eenmaal terug gelijk weer contact met de kittenopvang opgenomen. We maakten voor
de twee onafscheidelijke broertjes een een tweede soort couveuse om ze warm te houden, want ook zij hadden ernstige ondertemperatuur. Maar heel even later, toen ik ze met een spuitje wilde voeden, vonden we 1 van de broertjes al dood. Ik liet me op mijn knieën op de grond vallen en wat heb ik gejankt en geschreeuwd.
Ik kon het niet geloven, het allerliefste kitten van het nest was overleden!
Wat was er in godsnaam aan de hand hier?!?!
Wat er toen is gebeurd weet ik niet meer precies, ik weet wel dat ik heen en weer heb gebeld met de kittenopvang en de dierenarts en dat ik uiteindelijk ruzie met de dierenarts had. Toen heb ik het rode kleine meisje en haar broertje als een gek naar de kittenopvang gebracht voor infuus, want met mijn eigen dierenarts kwam ik er dus niet uit. Ik moest schriftelijk afstand doen van de 2 kittens en had nog de hoop dat ze er bovenop zouden komen. We stapten weer in de auto om naar huis te gaan, en op dat zelfde moment zat de kittenopvang al in de auto met het broertje op weg naar haar eigen dierenarts. Nog dezelfde avond is hij, het tweede kitten, ingeslapen bij de dierenarts. Ze hebben onder andere gebeld met het gifcentrum, van alles geprobeerd maar er was niks meer aan te doen, geen redden aan. Hij gilde het uit en was aan het stikken in zijn eigen braaksel. Het moet vreselijk zijn geweest.
Nooit zal ik die enge wilde blik in hun ogen vergeten. Mijn lieve kittens waren van het ene op het andere moment doodenge monsters geworden. Ze klapten met hun koppies volledig gedesoriënteerd alle kanten op, ze hadden enge grote ogen, ze mepten om zich heen en sloegen hun nagels ongecontroleerd in onze armen want hun nageltjes konden ze niet meer intrekken, ze schuimbekten en waren volledig van de wereld. Eenmaal terug van de kittenopvang kwam ik thuis en draaide helemaal door. Mijn vriend belde me om te vragen hoe het ging en hoorde aan mij dat het helemaal niet goed ging. Ik huilde, ik trilde, had hartkloppingen en was doodsbang. Hij heeft me meteen opgehaald met de 2 overgebleven
kittens en voor me gezorgd. Ik kon niet meer. Mijn schoonmoeder zorgde voor mijn katten thuis, want ik durfde dagenlang niet meer naar huis. Bang voor wat ik aan zou treffen. Mijn schoonmoeder, die in die periode ook de zorg voor mijn dochtertje op zich had genomen, hield zich tegenover mij heel flink, maar ging elke keer met lood in haar schoenen naar mijn huis.
De volgende ochtend is het kleine rode meisje bij de kittenopvang overleden met ook precies dezelfde symptomen als haar broer, wat een vechtertje was dat!
Ik zag iets aan nummer 4, maar mijn vriend en schoonmoeder zeiden dat ik spoken zag. Die dachten volgens mij dat ik helemaal gek was geworden. Toch zag ik dat er iets niet goed was. Ik herkende de beginnende symptomen, de sloomheid, de afwezige blik. Dus ben ik met spoed naar een willekeurige dierenarts gereden en daar heeft ze nog 2 dagen tevergeefs aan het
infuus gelegen. Die dierenarts heeft ontzettend zijn best gedaan. Ik dacht dat we er op tijd bij waren....maar het ging zo snel en helaas, ook hier was geen redden meer aan. Dit meisje zou ik houden, mijn eerste zelf gefokte poesje.... nu zit ze voor altijd in mijn hart, samen met haar zusje en haar 2 broers.
*Novella's kleine sterretjes*
In 4 dagen tijd zijn we 4 kittens verloren. Die 4 dagen, en de vele weken erna, waren een hel. Het verdriet, de angst, de vermoeidheid, nachtmerries, het bellen met de kittenkopers, bellen met dierenartsen, de kittenopvang, de torenhoge rekeningen die binnen stroomden, de autopsies, het piekeren en malen.
Nummer 5 heeft het godzijdank overleefd en blijft bij ons wonen, maar wat was ik bang. Waarom hij het wel overleefd heeft is me een raadsel. Het enige wat ik kan bedenken is dat hij zwaarder en groter was dan de andere kittens. Ook met de andere katten leek er niks aan de hand, al vond ik hen er ook allemaal heel vreemd uitzien. Ze keken allemaal vreemd uit hun ogen en hadden een rare vacht. Op 2 kittens is sectie verricht, maar er is helaas nooit een duidelijke doodsoorzaak gevonden.
Vanaf het moment dat ik met de inwendige medicatie ben begonnen, vond ik zo hier en daar een klein beetje overgeefsel. In de bijsluiter stond bij de bijwerkingen ''Braken: meestal van milde en voorbijgaande aard.'' Dus daar ging ik vanuit. Na 3 dagen inwendige medicatie trof ik het eerste kitten meer dood dan levend aan met ernstige vergiftigingsverschijnselen. En in het autopsierapport stond dat er wel gifcellen zijn gevonden, maar de verschijnselen pasten niet bij de in de bijsluiter beschreven bijwerkingen......(en stel dat ze nou bijwerkingen hadden die niet beschreven staan in de bijsluiter, zeldzame bijwerkingen???) Of het door de medicatie kwam of een combinatie van allerlei factoren en/of schoonmaak- en schimmeldodende middelen, of dat ze misschien iets anders giftigs hebben gegeten weten we niet, en we zullen het nooit weten. Ik heb gegild, gehuild, geschreeuwd, gestampt, gevloekt en wekenlang gepiekerd en bovendien zat ik met een enorme schuld na het stoppen met mijn cattery en nog steeds met schimmel!
Ik was doodop en verdrietig en ben in een behoorlijk diep gat gezakt. Je voelt je opgesloten en machteloos. Vanwege de schimmel kan er niemand bij je thuis komen in verband met besmettingsgevaar voor hun eventuele eigen huisdieren. Na de uitslagen van de autopsies heb ik besloten er niet meer over te piekeren, want ik bleef maar malen en het had totaal geen zin. We zullen er nooit achter komen wat het geweest is. Toch heb ik de medicatie niet meer gegeven. Ik heb er een behoorlijke klap van gehad en ben panisch voor alle middelen geworden, en zeker voor combinaties van verschillende middelen, al weten we niet of dat het geweest is.
Bezint voordat je begint met fokken!
Je hebt nu mijn verhaal gelezen, ik heb vreselijk veel verdriet en pech gehad, doordat ik een verkeerde start heb gemaakt doordat ik nog te weinig wist,
te weinig heb doorgevraagd, niet goed heb gekeken en teveel naar mijn gevoel heb geluisterd in plaats van naar mijn verstand en mensen blindelings
heb vertrouwd. Ik ben ook te hard van stapel gelopen misschien, maar ook toen ik inmiddels een heel stuk wijzer was, ging alsnog alles mis.
Geloof me, het heeft een hele lange periode mijn leven beheerst, ik heb slapeloze nachten gehad van het piekeren, mijn hele gezin leed eronder,
ik was er echt doodmoe, verdrietig en compleet blut van.
Als fokker moet je soms hele moeilijke beslissingen nemen om door te kunnen gaan, anders zit je binnen no-time vol. Gelukkig heb ik hele lieve huisjes gevonden voor mijn katten, maar ondanks dat doet het pijn, en het gemis is nog steeds heel erg groot. En op deze manier katten aanschaffen wil ik ook nooit meer. Tenzij ik ooit echt de ruimte zou hebben om alles te kunnen houden wat niet geschikt blijkt voor de fok. Ook mijn dochtertje huilt nog steeds weleens om de herplaatste katten. Ik had nooit gedacht dat dit zoveel impact op haar zou hebben, ze was nog zo jong, maar ze is ze nooit vergeten.
Met dit verhaal wil ik je behoeden voor grote teleurstellingen zoals ik, en zoveel beginnende fokkers met mij, die heb
gehad. Inmiddels heb ik in korte tijd heel erg veel geleerd. Ik heb heel vaak op het punt gestaan ermee te stoppen, maar het bleef steeds een grote
wens om te fokken en dat op een goede, en verantwoorde manier te doen en ik ben doorgegaan totdat het echt niet meer ging.
Over de kosten heb ik het nog niet eens gehad, maar voor het geld hoef je het al helemaal niet te doen, dus als je denkt er rijk mee te worden....dream on......
Aan de verkoop van de kittens hoefde ik niet te verdienen, maar een keer quitte spelen in plaats van honderden, zo niet duizenden euro's bij te
leggen zou niet verkeerd geweest zijn. Al met al ben ik vele euro's armer, en heb welgeteld 1 kitten kunnen verkopen.
Een optelsom van alle onkosten zal ik voor het gemak maar even achterwege laten; ik durf het zelf niet eens uit te rekenen! Maar om je een idee te geven: ik zat binnen een jaar tijd financieel volledig aan de grond door alle sterilisaties, castraties, alle gezondheidstesten (felv/fiv testen, DNA testen, echo's) de zware darmoperatie van de kater, aanschaf en herplaatsingen, vele, vele dierenartsbezoekjes etc.etc.etc. Zo blut, dat ik op het laatst nog amper eten voor ons zelf kon
kopen....en dat is niet overdreven. En toen ik er weer een klein beetje bovenop was gekomen, kregen we zieke kittens, een zieke moederpoes,
baarmoederontstekingen en als klap op de vuurpijl schimmel. En uiteindelijk bleef ik over met 1 kitten, 5 gecastreerde en gesteriliseerde
katten, een hoop verdriet en frustratie, en een restschuld van ruim 3500 euro (de kosten die ik de afgelopen jaren al gehad had niet meegerekend!)
Mijn vader heeft zelfs een deel van het geld geleend van een kennis voor mij, zodat ik de kittenkopers hun aanbetalingen terug kon betalen!
En toen ik na een jaar nog bezig was mijn schuld af te lossen (nu nog dus) moest bij mijn kater (die gekocht had als dekkater vlak voor er schimmel uitbrak) zijn hele gebit getrokken worden. Inclusief bloedonderzoeken kreeg ik weer een rekening van 960 euro.
Toen heb ik besloten nog meer in te gaan krimpen, ik moest wel want ik kon het allemaal niet meer betalen. Op dit moment heb ik nog maar 3 katten, en ik hoop dat er voorlopig niks meer misgaat en dit goed te behappen blijft.......
ZUCHT....een heel lang verhaal vol ellende.
Dus wil je een cattery starten? Ga je eerst goed inlezen en zorg dat je een financiële buffer hebt voor onvoorziene omstandigheden. Vraag ALTIJD naar
de testen, en vraag er niet alleen naar, zorg dat je ze TE ZIEN krijgt, of liever nog kopieën ervan zodat je het thuis nog eens
rustig kan bekijken. Kijk naar de huisvesting, hoe zien de katten eruit? Zijn het geen vlooienbalen, klittenballen of snotneuzen? Hoe gedragen de
kittens zich, zijn ze lekker vrij of bang? Vraag de fokker het hemd van het lijf over de ouders, grootouders en de rest van de familie. Wees niet bang om
teveel vragen te stellen, zet je schroom aan de kant en vraag alles, dat is niet raar en komt niet zeurderig of wantrouwend over. Iedere goeie fokker zal
het op prijs stellen dat je zoveel vraagt! Een stamboom is fijn, maar zegt niks over de gezondheid, tenzij je de lijnen goed kent en weet wat erachter
zit. Lees veel en zorg dat je een ERVAREN fokker hebt die je met raad en daad bij kan staan. Dit is geen onzin, en niet
overdreven. Iedereen kan een poes zwanger laten worden door er een kater op te gooien, dat is heel makkelijk. Een stamboom aanvragen is ook niet
moeilijk, maar als je er niet zorgvuldig mee omgaat loop het risico om je eenhoop ellende op de hals te halen en heb je niet alleen jezelf ermee, maar ook
de katten en de kittenkopers!!! En let op, een stamboom aanvragen kost ongeveer een tientje. Kan je goedkoop een Maine Coon kopen zonder
stamboom, krab jezelf dan nog maar eens goed achter de oren, want dan kan het zijn dat er iets niet helemaal pluis is.
Als je het doet, doe het dan goed:
Heb je al een ongeschikte poes of kater hetzij vanwege karakter, gezondheid of wat dan ook?
Ga daar dan niet mee door maar wees verstandig en laat hem/haar castreren zodat het ras gezond blijft!
Tot slot
Het stoppen met fokken heeft me een heleboel rust gegeven, en ik heb er geen spijt van maar toch vind ik het moeilijk te verkroppen dat
mijn droom in duigen is gevallen. Een grote hobby is weggevallen en dat is soms best moeilijk. Zeker als ik kittens van andere fokkers zie dan kan ik soms wel
janken. Ik wilde het allemaal zo goed doen, misschien wel te goed, en heb vreselijk mijn best gedaan, maar helaas ging alles mis en dat is
een hele bittere pil. Ik heb katten moeten herplaatsen, heb in totaal 2 kittens gefokt, ik heb een torenhoge schuld, ben panisch voor elk plekje of wondje wat ik zelf, of de katten hebben, en ik ben sceptisch tegenover elk medicijn.
Ik heb van verschillende lieve mensen hulp en steun mogen krijgen en ik hoop dat ik in de toekomst hetzelfde kan betekenen voor anderen.
Ik ben jullie zeer dankbaar voor al jullie hulp, advies, luisterend oor en vertrouwen!
En bedankt dat je de tijd hebt genomen om dit ellenlange verhaal te lezen!